Badanie Rezonansu Magnetycznego (MRI) – jest badaniem z wyboru w zespole Chiari i innych patologiach z towarzyszącą jamistością rdzenia. Niezbędne do rozpoznania zespołu Chiari. Preferowany jest badanie MR głowy i kręgosłupa szyjnego bez kontrastu (kontrast wymagany jest głównie w przypadkach, gdy wstępuje podejrzenie patologii nowotworowej).
Podstawowe informacje
Badanie Rezonansu magnetycznego jest badaniem nieinwazyjnym. W trakcie badania ciało poddawane jest działaniu silnego pola elektromagnetycznego, oddziałując głównie na atomy wodoru ( w cząsteczkach wody) znajdujące się wewnątrz ciała. Pole elektromagnetyczne tworzone jest dzięki działaniu magnesu, który znajduję się wewnątrz urządzenia. W uproszczeniu impuls pola elektormagnetycznego o różnej częstotliwości powoduję zaburzenie uporządkowanego położenia jąder atomów. Po zatrzymaniu działania impulsu, jądra atomów powracają do swojego pierwotnego położenia, równocześnie emitując sygnał, wychwytywany przez urządzenie.
W kolejnych etapach dzięki, odkodowaniu uzyskanego obrazu przy pomocy obróbki komputerowej otrzymujemy obraz idealnie odwzorowujący struktury poszczególnych narządów ciała.
Po wykonaniu badania, w zależności od zastosowanych parametrów urządzenia możemy uzyskać obraz w różnych tzw. sekwencjach. Podstawowymi sekwencjami są sekwencje: T1- zależne i T2- zależne. Dzięki zastosowaniu różnych sekwencji możemy ten sam obraz pokazać w nieco inny sposób, co pozwala nam jeszcze lepiej ocenić dane struktury ciała. Różnice są widoczne dzięki uzyskanym w trakcie badania różnym sygnałom „namagnesowanych” tkanek i płynów ciała, co uwidacznia się jako różne barwy ( zakres od białego do czarnego). W przypadku ośrodkowego układu nerwowego najlepiej widoczne jest to na przykładnie płynu mózgowo- rdzeniowego, który może mieć barwę zbliżoną do czarnego- ciemnego (obraz T1-zależny) lub białego-jasnego (obraz T2- zależny)
Badanie rezonansu magnetycznego pozwala nam również uzyskiwać ten sam obraz w różnych płaszczyznach. Wyróżniamy : płaszczyznę strzałkową, płaszczyznę czołową oraz płaszczyznę poprzeczną.
W zespole Chiari w badaniu MR oceniane są głównie:
- Położenie migdałków móżdżku (oceniane w płaszczyźnie strzałkowej )
Aby ocenić wpuklenie migdałków móżdżku należy w pierwszej kolejności wyznaczyć tzw. Linie McRae, która wskazuje nam poziom otworu wielkiego. Linia ta przeprowadzana jest płaszczyźnie pośrodkowej miedzy przednim brzegiem ot. wielkiego (utworzony przez dolną część stoku) a tylnym brzegiem ( dolna krawędź łuski kości potylicznej). Po określeniu linii McRae (poziomu otworu wielkiego) kolejną linie wyznaczamy prostopadle do poprzedniej przechodząc przez szczyt niżej położonego migdałka ( anatomicznie są dwa), określając w ten sposób wpuklenie się migdałków móżdżku w milimetrach
Do radiologicznego rozpoznania zespołu Chiari wymagane wpuklenie > 5 mm poniżej otworu wielkiego.
Średnia norma dla osób dorosłych to 1 mm powyżej otworu wielkiego ( zakres od 8 mm powyżej do 5 mm poniżej ot. wielkiego). Obniżenie między 3 a 5 mm zwana jest przez niektórych autorów niskim położeniem migdałków móżdżku (low-lying tonsils).
2. Jamistości rdzenia kręgowego (syringomielia) i/lub rdzenia przedłużonego (syringobulbia).
- Długość jamy (w płaszczyźnie strzałkowej) : oceniany względem ilość poziomów dopowiadające poszczególnym kręgom kręgosłupa np. C2 do Th2 tzn., że jama sięga od drugiego kręgu szyjnego do drugiego kręgu piersiowego, co odpowiada 8 poziomom.
- Szerokość jamy (w płaszczyźnie poprzecznej): oceniamy w miejscu, gdzie jama jest największa (najszersza). Ocenie podlegają najcześciej 2 pomiary (Przód-tył i bok-bok), w opisie radiologicznym często podawany jest tylko większy wymiar.
W przypadku występowania jamistości rdzenia, w dolnej części odcinka szyjnego rdzenia zasadne jest również wykonanie dodatkowo odcinka piersiowego oraz lędźwiowo-krzyżowego. Ma to na celu ocenę całej jamy śródrdzeniowej
lek. Artur Balasa